En die zijn in volle gang. Natuurlijk waren de bomen erg hoog, natuurlijk waren er veel struiken. Te veel? Misschien.
Een beetje snoeien en vormen? Natuurlijk!
Maar helaas is de tuin nu kaal, ik bedoel zo kaal als een biljartbal. Al het groen is weg, er staan nog 2 bomen. Ook alle vogels zijn weg, merelman is al tijden niet gezien. Wij worden wel gezien, vanuit hun auto's -wachtend op groen- kijken de mensen zo bij ons naar binnen, ik zwaai soms, uit egernis. In de woonkamer hebben we heel snel houten luxaflex opgehangen, toch nog beetje privacy.
Staaldraad en hedera moet het uitzicht gaan worden, over twee jaar zal het een beetje begroeid zijn maar nu kijk je er dwars doorheen.
Ons stukje blijft zoals het is, vierkantje terras en vierkantje gras. Ik hoop het echt want elke dag dat ik thuiskom is het zo rigoreus anders. Ik word er verdrietig van. Voel me niet meer thuis en fijn. Boos omdat gereedschap zomaar in ons fietshuisje word gelegd, omdat ons grasveldje nu ook vol aarde ligt, plantjes zijn bedolven omdat er opgehoogd moet worden. De huisbaas was begripvol en zou de werklui aanspreken, helaas was er daarvoor nog meer troep gestort.
Ik ga straks mijn boosheid aanwenden om de plantjes eruit te halen en het grasveldje vrij te maken.
Wij hebben zoveel liefde, energie en geld in ons stukje paradijs zitten, als dat verdwijnt, dan is het tijd om te verhuizen....hopelijk vliegt onze merelman dan mee....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten