Gisterochtend zaten we op het terras van de PastaBox aan koffie en gebak, Italian style. Een flauw zonnetje scheen maar was toch warm.
Mijn liefde las een krantje over Italië, ik keek door de lens naar hem
's Avonds gingen we bepakt met kussentjes en een dekentje onderweg, de regenkleding hadden we al aan.
Aangekomen bij Openluchttheater Caprera in Bloemendaal kregen we ook nog een poncho, voor het geval dat.
De muzikanten kwamen op en werden voorgesteld door de Grande Dame van de avond Tania Kross, van rechts naar links: klassiek piano, fluit, viool, spaanse gitaar, flamenco danseres en zangeres, cajon en piano.
We waren bij de Opera Carmen, revisited.
Twee werelden samen gebracht, opera en flamenco, geweldige mix van zang en dans, ingetogen en sensueel, teer en meeslepend.
De regen kwam en viel, tijdens de voorstelling deerde het me niet, daarna was het zo heftig dat het water in m'n laarsjes liep.
De voorstelling doet me ook denken aan de inleiding in het boek van Goethe, waarin de reis naar Italië ook omschreven wordt als:
'een algemeen symbool van den innerlijken ontwikkelingsgang van den mensch van het Noorden dient te worden verstaan, die door deze ontmoeting met een zuidelijke natuur en levensvormen eerst waarlijk tot zichzelven komt'
Carmen en Goethe, mijn gezelschap dit weekend, ik voel me bevoorrecht.
