Taboe

Op mijn vorige blog kreeg ik naast positieve reacties een berichtje van mijn zoon of het goed ging met me. Mijn antwoord was:'Ja, juist goed.'

Ik heb het alledrie meegemaakt; depressie, angst en paniekaanvallen. Door opgekropte emoties zoals verdriet en woede. Door altijd proberen sterk te blijven.
Door maar te blijven lachen en geven.

Ik ben niet zielig en schaam me niet, therapie heeft me geholpen en ik herken nu eerder de signalen en doe er iets mee.

Ik durf kwetsbaar te zijn, ik durf verdrietig te zijn, ik durf boos te zijn. Ik zeg nee en stel grenzen. Ik heb nog steeds moeite met alleen zijn als Mich dienst heeft maar moet leren dat ik het met mezelf ook fijn kan hebben. Ik kook voor mezelf en kan er meestal van genieten. Ik sjees alleen door de duinen en kan er steeds meer van genieten.

Ik hoop dat ik een taboe doorbreek door dit met jullie te delen.

Open up

Mood

M to I

Ik wil jullie voorstellen aan M, een M die met twee benen op de wereld staat. Een M met een mooie gevel. Elk jaar bouwde de M zich uit, steeds kwam er een laagje bij, een siersteen hier, nieuwe omlijsting daar. Het werd een lekkere dikke facade.

Er is ook een O, die woont achter het ene been van M, lekker genesteld en verankerd, als een parasiet. O had het goed bij M. O kan zich ook erg misdragen, ze zeurt en klaagt, vraagt om aandacht op een negatieve manier. M probeert haar te negeren, Soms kon ze zo ver gaan dat M woest werd. Helaas weerhield die mooie voorgevel M ervan om die boosheid te uiten. Tot het echt niet meer ging en de paniek uitbrak, letterlijk.
O was daarna weer een tijdje rustig maar helaas duurde dat nooit lang.

Achter het andere been van M woont S. Zij slaapt veel maar door de herrie van O ontwaakt zij en gaat zich direct bemoeien met alles. Haar favoriete zinnetje is: Zie nou wel.......
Alles werd afgekraakt door S, niets had meer waarde.

M was het zat, haar mooi opgebouwde gevel vertoonde scheurtjes, net als de huizen in Groningen. Haar benen konden de aanvallen van O en S niet meer aan en het gewicht van alles niet meer dragen, ze was moe. Ze besloot hulp te zoeken.

Ze leerde dat O altijd al bij haar was geweest maar dat ze haar nu ontgroeid was, in plaats van tegen haar te vechten moest ze leren haar te troosten en verzorgen. M was goed in het verzorgen van haar gevel en van anderen. Die kleine parasiet verzorgen leek haar onmogelijk.
Toch probeert M het, ze probeert te luisteren en als ze hoort dat O verdriet heeft, laat ze haar huilen. Als O moe is, laat ze haar slapen. Op die manier geeft ze ook troost.
Doordat M opengaat is er helaas ook ruimte voor S, die met volle kracht haar aanwezigheid laat zien. M eet slecht, slaapt veel, communiceert nauwelijks. Op het werk lukt het leven nog aardig maar thuis is het moeilijk. M besluit te gaan fietsen door de duinen, te wandelen op het strand, op yoga te gaan, minder te drinken en tijd en rust te nemen als die behoefte er is. M praat open over haar gevoelens, ze is doodsbang maar merkt dat mensen zich niet afkeren.

Haar benen worden meer transparant, haar midden blijft en vormt hopelijk binnenkort een mooie sterke I die met twee benen in de wereld staat, haar wereld met al haar liefdes om haar heen. Als deelnemer en niet meer als toeschouwer.

Working on this

M = masker

O = onthechtte kind

S = somberheid

I = Emma