Van postzegel naar kubus

Gisteren schreef ik over de tuinperikelen, mijn boosheid en verdriet.
Door die emoties hebben wij de hele dag buiten doorgebracht. Ik heb een paar plantjes kunnen redden, Mich heeft het grasveld weer vrijgemaakt.
Daarna hebben we het terras opgeruimd en de borders mos-vrij gemaakt.
Boven het terras groeit een wisteria en die was behoorlijk zwaar geworden en flink in elkaar gedraaid. De staaldraden hadden het zwaar. We liepen al een tijdje te denken aan een pergola om de wisteria te steunen. Niet zo'n boogje maar een stoere versie daarvan.
Wij zijn gek op steigerbuizen, in huis hebben we dat gebruikt voor een kapstok en plankendrager. Dus gingen we met plan naar de Hubo en terug naar huis met 4 buizen van 2m, 4 buizen van 3m, 4 vloerplaten en 4 hoekprofielen. Binnen no-time stond er een contructie van 3x3x2m op het terras met staaldraad als net. De wisteria hebben we voorzichtig uit elkaar gehaald, om en over de nieuwe draden gevlochten. De lampjes hangen aan de buizen in het vierkant.
Van de zomer kunnen we schaduwdoek eroverheen hangen of van die mooie Italiaanse doeken voor een beetje privacy. Het voelt als een huisje ook al is het open. De wisteria mag nu uitkomen, ben zo benieuwd naar ons nieuwe dakje...

Postzegel Paradijs

Een nieuwe huisbaas betekent veranderingen.
En die zijn in volle gang. Natuurlijk waren de bomen erg hoog, natuurlijk waren er veel struiken. Te veel? Misschien.
Een beetje snoeien en vormen? Natuurlijk!

Maar helaas is de tuin nu kaal, ik bedoel zo kaal als een biljartbal. Al het groen is weg, er staan nog 2 bomen. Ook alle vogels zijn weg, merelman is al tijden niet gezien. Wij worden wel gezien, vanuit hun auto's -wachtend op groen- kijken de mensen zo bij ons naar binnen, ik zwaai soms, uit egernis. In de woonkamer hebben we heel snel houten luxaflex opgehangen, toch nog beetje privacy.
Staaldraad en hedera moet het uitzicht gaan worden, over twee jaar zal het een beetje begroeid zijn maar nu kijk je er dwars doorheen.

Ons stukje blijft zoals het is, vierkantje terras en vierkantje gras. Ik hoop het echt want elke dag dat ik thuiskom is het zo rigoreus anders. Ik word er verdrietig van. Voel me niet meer thuis en fijn. Boos omdat gereedschap zomaar in ons fietshuisje word gelegd, omdat ons grasveldje nu ook vol aarde ligt, plantjes zijn bedolven omdat er opgehoogd moet worden. De huisbaas was begripvol en zou de werklui aanspreken, helaas was er daarvoor nog meer troep gestort.
Ik ga straks mijn boosheid aanwenden om de plantjes eruit te halen en het grasveldje vrij te maken.
Wij hebben zoveel liefde, energie en geld in ons stukje paradijs zitten, als dat verdwijnt, dan is het tijd om te verhuizen....hopelijk vliegt onze merelman dan mee....

London

Vanavond mijn zoon gesproken,hij is 4 weken in London voor trainingen en vardering bij de Toni&Guy Academy.

Hij leert veel, ziet veel en geniet. Ik ben zo trots op hem.
London, als volwassene ben ik er nooit geweest ondanks dat ik in Engeland geboren ben. Met zoon al bedacht dat we keer samen gaan, kan hij me rondleiden. Ik mis hem en dat is vreemd omdat we elkaar in Nederland ook soms 3 of weken niet zien en alleen appen of bellen.
Het komt denk ik doordat je niet weet waar hij is, je hebt er geen beeld bij ofzo...

Trots overheerst gemis, my son, I love U.

M

Donderdagochtend voelde ik de storm al opkomen maar ik moest naar een belangrijk overleg. Gelukkig kon ik direct daarna richting huis en bed.
Al 20 jaar heb ik elke maand zo'n hormonale storm in mijn hoofd en lijf. De ene maand heviger dan de andere, afhankelijk van hoe druk ik het heb.
Medicatie kan de hevigheid verminderen maar niet wegnemen. Het beukt en dreunt, alles klinkt harder en ruikt heftiger. Het voelt alsof hete naalden in mijn hersenen worden geduwd.
Het is nu zaterdag 10:30, nu pas is de grote storm gaat liggen maar de ravage is nog voelbaar...sufheid en 24 uur kwijt zijn is niet fijn.
Vanmiddag is een reunie van de Roos waar ik 18 jaar geleden mijn loopbaan in de zorg begon. Ik doe nu nog even een dutje, dan ben ik vanmiddag misschien weer helemaal helder....

Klote Migraine!

Leerfasen van Maslow

Per 1 april (nee, geen grap) gaat onze coördinator A, onze spin in het Verzorgende-IG web ons verlaten. Echt een verlies!
Samen met collega B heb ik de kans gekregen en gegrepen om in A d'r voetsporen te treden. Haar veelomvattende takenpakket is verdeeld over 3 dagen, 2 voor B en 1 voor mij met daarin onze eigen takkenpakket, een duobaan met eigen petje dus.

We worden ingewerkt, bijgepraat, om onze mening en inbreng gevraagd voor komend schooljaar. We duiken letterlijk de diepte in....en dan ineens: ahhh onzekerheid en spanning...

Bewust onbekwaam voelen we ons en dat voelt niet fijn! Nog zoveel te leren, nog zoveel te doen en nog maar 3 weken........
A, kan je niet nog ff blijven.....

Nieuwe Inkt

Na 6 jaar heb ik weer nieuwe inkt op mijn canvas en ik ben er heel blij mee en trots op.

Mijn dochter Nina had tijdens haar trip naar Praag waterverf gekocht en was hiermee aan het experimenteren gegaan. Een tijdje geleden zaten we samen aan tafel een beetje te schilderen. Tot mijn verbazing had Nina een paar prachtige gezichtjes gemaakt, met een paar streken kwamen de smoeltjes tot leven. Ik wist niet dat ze dat in zich had.....Er zat er 1 bij die mij gelijk greep en die ik direct als tattoo op mijn arm zag....lang heb ik er niet over na hoeven denken.

De artieste die vandaag haar kunsten liet zien, is een vriendin van mijn zoon. Gioia Melis werkt bij Strange Days Tattoos in Zandvoort. Het voelde gelijk goed en Gioia snapte wat ik wilde. Juist die penseelstreken wilde ik blijven zien. Gioia heeft een fijne hand en ik heb geen pijn gevoeld. Een kleine kriebel soms, maar dat vind ik stiekem wel lekker..

Ik ben er zo blij mee! Nina en Gioia; heel erg bedankt voor jullie kunstwerk! Klik op de foto's om ze in het groot te bekijken...

Tekenen en starten! 

Work in progress en rechtsonder het eindresultaat! 

Echt een artieste! 

Louis Couperus

Vorig las ik het boek De Komedianten van Louis Couperus, het gaat over een tweeling in het oude Rome. Zij spelen toneel in het Colosseum, dartelen rond bij de Thermen van Caracalla, maken avonturen mee in de achterwijken van de oude stad. Niet alleen daarom sprak het boek me aan, het was de schrijfstijl die me raakte. Het was geschreven in oud-Nederlandsch....inderdaad met -sch. Couperus schrijft in mooie volzinnen, vol verbeelding.

Het boek had ik geleend bij de bibliotheek maar ik zou het graag willen kopen. Helaas ligt het boek in de winkels niet op de plank. Online zijn er wel versies te vinden maar dat vind ik niet altijd leuk. Net als met kleding kopen, ik wil het voelen...

Vanmorgen waren we even in het centrum van Haarlem bij De Vries boekwinkel. Ik vroeg naar het boek maar helaas....ze hadden maar 1 boek van Louis Couperus; Eline Vere. Als kind had ik ooit stukjes van een film of serie gezien maar het boek ken ik niet. Het was in 1889 het debuut van de schrijver. Nu ligt het naast me, toen ik het  inkeek, zag ik zoo met dubbel oo, tusschen met sch...prachtig...

Ik ben in april jarig en ik denk dat ik boeken van Louis Couperus ga vragen...ik heb al een aantal titels opgezocht....misschien het begin van een kleine collectie... 

Mijn eerste Couperus, ook het zijne...

25 jaar verschil

Gister kwam mijn dochter langs bij mijn werk om mijn fiets op te halen.
Die fiets had collega Herman voor mij geregeld om tussen school en station Zuid te pendelen. In de herfst en winter stond de fiets nutteloos in de stalling want dan neem ik lekker de metro.

Aangezien dochterlief 50% van haar tijd in Amsterdam is voor haar lief en werk, kan zij de fiets goed gebruiken en nu is de fiets van haar.

Het was leuk om haar een rondleiding te geven door de school en voor te stellen aan een paar collega's. Na 5 min had al Nina al 5x gehoord hoeveel zij op mij lijkt.

Ik ben zo trots als mensen zeggen dat ze op mij lijkt maar ik ben nog trotser dat ik haar mama ben..💞

My girl and me

Krullen

Sinds een tijdje draag ik mijn haar 'naturale', dus in de krul.
Het heeft jaren geduurd voordat ik de mooie kant van mijn haar ging zien.

Het hebben van een kleine beurs, het niet-over-hebben-van-geld voor een goede kapper/producten en gewoon desinteresse maakte dat ik mijn haar regelmatig mishandelde met verf, bleek, tangen en onkunde.
Sinds mijn zoon kapper is bij Toni&Guy en ik een goed betaalde baan heb, kom ik bij een kapper met verstand van (krul)haren.
Daan knipt me, zoon Koen kleurt me. Krullendraagsters zoals Silvia van Angry Girl inspireren me.
Ik was mijn haar maar 1x per week, gebruik goede vochtinbrengende creme en stylingproducten van LabelM, gebruikt soms een diffuser voor die mooie spiraalkrullen.
Ik omarm mijn krullen, zorg voor ze en ze maken me blij. Nu nog het geduld om ze te laten groeien.....geduld, blijft lastig voor deze stier.....maar ik zet door en kijk ondertussen mijn ogen uit: #capelliricci op Instagram is mijn quilty pleasure...