Ik hoor de overdracht op de gang: "geen voedingsdienst, zo vervelend, nou ja, we zien wel hoe de dag loopt". Een jonge vrouw die tegenover me ligt. gaat als eerste naar de operatiekamer.
De verpleegkundige komt zich voorstellen; Monique, ik herken haar, ze was ooit klant van de groentewinkel waar ik als 18 jarige werkte. Zij herkent me niet in eerste instantie. Nadat ze met de arts een rondje heeft gemaakt langs twee dames die zijn blijven slapen komt ze mijn gegevens opnemen en de metingen doen. Helaas moet Michèl dan weg omdat er geen bezoek mag zijn en zij de dames gaat verzorgen. Ik heb dan nog een uur te gaan..... ineens overvalt de vermoeidheid me en ik val in slaap, Monique maakt me wakker.
10:00 rijdend richting OK vragen ze allerlei dingen en ik vertel over mijn nieuwe baan als docent verpleegkunde en dat ik een mooie casus ga schrijven over mijn belevenissen. Ze lachen en zeggen zich te gaan gedragen. In de voorbereidingskamer moet ik op een ander bed, krijg een mutsje op, een bloeddrukband om mijn rechterarm, een meter op mijn vinger om het gehalte zuurstof in mijn bloed te meten. Daarna rijden ze me "het theater" in. Mijn gynaecologe staat klaar en stelt me gerust. het infuus wordt ingebracht. Al die tijd ben ik heel kalm, sereen bijna. Ik onderga en registreer alles gelaten, de theorie ken ik goed, nu ervaar ik de praktijk.
De anesthesist zegt dat ik niet ineens 'weg' ben maar geleidelijk, het voelt alsof een olifant op je borstkas gaat zitten.
13:00 ik word wakker en zie de klok, zo laat al?? dat kan niet, er is vast iets mis gegaan. ik begin te huilen, wil rechtop, heb even paniek. Een verpleegkundige komt en stelt me gerust, de pijn is heftig en ik krijg een beetje morfine.
Voor het eerst van mijn leven op een steek, wat is dat naar plassen. Alles voel je lopen, bah.
Rond twee uur ben ik weer op zaal. Oh ik lag al in mijn eigen bed, wat vreemd. (besef ik terwijl ik dit schrijf)
Met het hoofdeind iets omhoog lig ik daar, de verpleegkundige pakt mijn bril en mobiel, maar drukt me op het hart even te slapen. Dat lukt niet. Ik stuur berichten naar mijn lief en kinderen en hun vader, naar mijn vrienden. Alleen zijn is zo naar. Mijn overbuurvrouw slaapt diep.
Ik draai op links maar moet dat bezuren met stekende pijn rechts, oja, dat gas. Om overal bij te kunnen vullen ze je romp met gas, een deel persen zij er ook weer uit maar er blijft altijd wat zitten en dat doet echt pijn. De drie gaatjes in mijn buik helpen ook niet. Het potje met implantaten staat op het tafeltje, vreemde dingen.
16:00 de gynaecologe komt en vertelt dat ze helaas niet alles eruit heeft kunnen halen. links zit nog een stukje implantaat, verklevingen daar hielpen ook niet. Nu is het aanzien of ik er klachten van ga krijgen, zo ja, dan volgt een 'grote' buikoperatie. Laten we hopen dat ze geen last gaan geven, de pijn zat altijd rechts dus ik heb goede hoop.
Mich komt me halen met een rolstoel en in een taxi gaan we lekker naar huis, hij installeert me op de bank en geeft me alle liefde en een mooie armband, voor mijn nieuwe baan en als troost voor vandaag.
De nacht begint moeizaam door het gas maar met mijn benen op een stapel kussens is het te doen en ik slaap goed. Ik heb gedoucht onder begeleiding van Mich en lig nu op de bank.
Het is vreemd, net of mijn lichaam even niet de mijne is. mijn hoofd is kalm en rustig, dat is al winst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten