Al 1,5 jaar wisten we dat ie kwam, de laatste paar weken zaten we letterlijk elke dag in het bushokje...
Wachten, soms rennen omdat je bang was de bus te missen, soms gewoon een voorbij laten gaan omdat de berichten een rustige dag vertelden.
Maandag stond ie ineens voor ons neus, deur open, motor draaiende..
Ingestapt en vol mee in de rit.
Vele haltes, soms met passagiers, veel met z'n 5en.
Frans aan het stuur, wij achterin.
Vrijdag de eindhalte, voor nu een kabbelende bus vol emoties. Verdriet maar ook veel humor en saamhorigheid.
Spanning voor de laatste rit maar voortijdig uitstappen doe ik niet. Trots dat ik 6 jaar zijn schoondochter ben geweest. Trots dat ik zijn naam draag. Ik rij mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten