Op de Boelelaan, precies tussen VU ziekenhuis en universiteit kon de bus niet verder. Uitstappen en lopend naar mn fiets die bij de universiteit staat.
Op het kruispunt staat de sneltram 51. Stil. Met al die zwaailichten ervoor.
Politie regelt het verkeer.
De hoeveelheid hulpdiensten zegt niet veel goeds.
Ik loop met de fiets richting kruispunt, hoop de hoek om te kunnen richting Amstelveen.
Een jonge vrouw, midden op de stoep, verdwaasd gezicht, blonde krullen, mobiel in haar hand met witte knokkels omklemd.
Ik kijk naar haar, ik vraag haar of het gaat. Een woordenstroom vloeit, Engels met accent. Tranen, hortend en stotend verhaal. Een lichaam, een meisje, geluid. Ze zag het gebeuren, de tram, het meisje, paniek. Ik omhels haar, deze vreemde en vraag of ze iemand kan bellen om haar op te halen.
Haar mobiel gaat, de taxichaffeur die ze heeft gebeld. Take me away from here. Take me home. Ik voer een gesprek met de taxichaffeur, hij kan daar niet komen.
Een tweede vrouw ontfermd zich over de vrouw die huilt, houdt haar vast terwijl ik vervoer probeer te regelen. De tranen staan hoog bij me.
Ze ratelt, huilt, drie vrouwen huilen, vreemden troosten deze vrouw in shock.
De andere vrouw neemt haar mee, samen gaan zij een taxi zoeken. Ze heeft mijn nummer, hoop ooit nog wat van haar te horen.
Ik loop verder, trillend. Kijk naar de tram en huil. Fiets naar Inholland en ben blij als ik mijn collega Herman aan de lijn krijg. Ben blij dat ik mijn klasgenootjes Amy en Francis zie en huil nog een keer.
Het meisje leeft nog zegt AT5. Godzijdank.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten