Na alle emotionele dingen (zie vorige blog) is nu het lichamelijke aan de beurt.
Door mijn werk als verpleegkundige kom je nogal wat aandoeningen tegen, gelukkig blijven de meesten daar achter.
Nu bleek ik, samen met een aantal collega's, toch aantrekkelijk en kregen wij iets mee naar huis.
Het staat in de plaatselijke krant dus een groot geheim is het niet, wel een taboe.
Schurft is een woord dat je niet zomaar op tafel strooit.
Smeren met speciale zalf, kleding 72 uur in afgesloten zakken, alles wassen op 60 graden en ga zo maar door.....
Dood aan die kleine schijtbeestjes! Sorry voor mijn agressie.
Vrijdag voelde ik mijn keel pijnlijk worden,
zaterdag hoesten, keelpijn, rillen, trillen, niezen, Koud/warm, spierpijn en ga zo maar door.
Daar gaat je weekend. Zo frustrerend.
Morgen moet ik de Landelijke Kennis Toets maken, als je dat niet haalt, kan je geen docent worden. Punt.
Ik kan absoluut deze poging niet missen. Ik moet erheen.
Gewapend met zakdoeken, paracetamol, keelpastilles en in een dikke trui ga ik ervoor.
Ik laat me niet klein krijgen, maar ga nu wel nog even slapen onder mn dekentje....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten